..........In oude tijden, toen wensen nog hielp, leefde er een koning wiens dochters allen mooi waren. Maar de jongste was zo mooi dat de zon zelf, die toch zoveel gezien heeft, zich erover verbaasde iedere keer als hij haar gezicht bescheen. Vlak bij het slot van de koning lag een groot donker bos. In dat bos bevond zich onder een oude linde een bron. Als het nu overdag heel warm was liep het koningskind het bos in. Ze ging aan de rand van de koele bron zitten. Als zij zich verveelde nam zij een gouden bal die zij omhoog wierp en weer opving. Dat was haar liefste spel. Nu gebeurde het op een keer dat de gouden bal van de koningsdochter niet in haar handje viel, dat zij omhoog hield, maar er naast op de grond terechtkwam en regelrecht in het water rolde. De prinses volgde hem met haar ogen, maar de bal verdween. De bron was zó diep, zo diep dat je de bodem niet zag. Toen begon zij te huilen.